Różyczka jest wirusową chorobą zakaźną. Okres wylęgania choroby wynosi 2-3 tygodnie a zakaźność dla otoczenia trwa od 7 dni przed pojawieniem się objawów i około 5 dni po ich wystąpieniu. Zakażenie przenosi się drogą kropelkową bądź przez kontakt z materiałem zakaźnym oraz drogą krwionośną przez łożysko (płód od matki) w przypadku różyczki wrodzonej. Zwiększoną częstość zachorowań notuje się co kilka lat, zwykle zimą i wczesną wiosną. Podatność na zakażenie jest duża. Najczęściej na różyczkę chorują dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym, ale chorować mogą także osoby dorosłe. Dlatego tak ważne dla kobiet w wieku rozrodczym jest przechorowanie różyczki w dzieciństwie lub uzyskanie odporności poszczepiennej. Jeżeli jednak dojdzie do zakażeniu nieuodpornionej kobiety w pierwszych tygodniach ciąży (do 12 tygodnia, a zwłaszcza do 6–8 tygodnia), może dojść do poronienia lub wielonarządowych uszkodzeń płodu. Różyczka u dzieci ma zwykle przebieg łagodny. W około połowie przypadków zakażenie przebiega bezobjawowo. Choroba może też objawiać się gorszym samopoczuciem, bólami głowy i mięśni, zapaleniem gardła i spojówek. Przebiega zazwyczaj z niewielkimi stanami podgorączkowymi. Cechą charakterystyczną jest bolesne powiększenie węzłów chłonnych, zwykle karkowych, zausznych i szyjnych. Następnie pojawia się różowa wysypka, która na tułowiu i kończynach może przypominać wysypkę płoniczą (drobnoplamistą), na twarzy zaś przypomina bardziej wysypkę odrową, stąd czasem właściwe rozpoznanie może być utrudnione. Po kilku dniach wysypka znika samoistnie. Nie pozostawia żadnych śladów ani przebarwień, z rzadka dochodzi do łuszczenia się skóry. U niektórych osób w przebiegu zakażenia może nie dojść do wystąpienia wysypki. Wówczas jedynym objawem będzie utrzymujące się powiększenie węzłów chłonnych. Potwierdzeniem zakażenia wirusem różyczki będzie wówczas badanie serologiczne. Objawy kliniczne stwierdzane w różyczce nabytej ustępują zwykle samoistnie, bez powikłań. Bardzo rzadko następstwem choroby może być zapalenie stawów czy mózgu. Natomiast w zespole różyczki wrodzonej może dojść do przedwczesnego porodu, niedowagi, postępującego niedosłuchu aż do całkowitej głuchoty oraz upośledzenie widzenia i w najgorszym razie do całkowitej ślepoty, padaczki, mózgowego porażenia dziecięcego (różne postacie) oraz zaburzeń w układzie sercowo-naczyniowym i zaburzeń hormonalnych. Szczepienia zgodne z kalendarzem szczepień mogą uchronić przed tymi wszystkimi następstwami. Pierwsza dawka szczepionki podawana jest w 13-14 miesiącu życia zarówno dziewczynkom jak i chłopcom w formie szczepionki skojarzonej przeciwko odrze, śwince i różyczce (MMR) a druga w 10 roku życia ponieważ odporność poszczepienna po jednorazowym szczepieniu może wygasnąć po 15 latach. Kobiety planujące ciążę, które nie przebyły zakażenia w sposób naturalny (dającego trwałą odporność) i nie zostały zaszczepione lub nie pamiętają tych danych, powinny przed planowaną ciążą zbadać stężenie swoistych przeciwciał klasy IgG w surowicy. Jeśli przeciwciała IgG nie zostaną wykryte (oznacza to brak odporności), kobieta powinna się zaszczepić, a zajście w ciążę zaplanować minimum za trzy miesiące po szczepieniu.